Wstęp: Celem badania było poszukiwanie czynników prognostycznych pooperacyjnej ostrości wzroku u pacjentów z zaćmą dojrzałą.
Pacjenci i metody: Przeprowadzono badanie obserwacyjne 133 pacjentów (70 mężczyzn i 63 kobiety) z zaćmą dojrzałą. Wykonano badanie okulistyczne, w tym badanie ostrości wzroku w najlepszej korekcji okularowej, pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego metodą aplanacyjną Goldmanna, badanie w lampie szczelinowej przed operacją zaćmy oraz sześć miesięcy po zabiegu. Przed operacją zaćmy raz zbadano wzrokowe potencjały wywołane (VEP) i wyliczono współczynnik P2/P2 definiowany jako iloraz amplitudy fali P2 w oku zakwalifikowanym do zabiegu do amplitudy fali P2 w oku towarzyszącym. Oceniono korelację pomiędzy ostrością wzroku szesć miesięcy po zabiegu a wiekiem, ostrością wzroku w oku towarzyszącym, amplitudą fali P2 w operowanym oku, współczynnikiem P2/P2 i ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz oceniono pooperacyjną ostrość wzroku w grupie pacjentów z zespołem pseudoeksfoliacji (pseudoexfoliation syndrome – PEX) oraz zespołem wiotkiej tęczówki (intraoperative floppy iris syndrome – IFIS).
Wyniki: Zaobserwowano wysoką korelację pomiędzy pooperacyjną ostrością wzroku a amplitudą fali P2 oraz współczynnikiem P2/P2. Słabszą korelację wykazano również dla ciśnienia wewnątrzgałkowego i pooperacyjnej ostrości wzroku. Zespół pseudoeksfoliacji i zespół wiotkiej tęczówki mają także znamienny statystycznie wpływ na pooperacyjną ostrość wzroku.
Wnioski: Badanie VEP wydaje się najsilniejszym predyktorem pooperacyjnej ostrości wzroku u pacjentów z zaćmą dojrzałą. Badanie ciśnienia wewnątrzgałkowego, obecność zespołu pseudoeksfoliacji oraz cech śródoperacyjnego zespołu wiotkiej tęczówki mogą być pomocne przy szacowaniu wyniku operacyjnego leczenia pacjentów z zaćmą dojrzałą.
